Rozdział 14

Na trzęsących się nogach wyszłam z autobusu i dołączam do grupki czekających uczniów. Wszyscy są podekscytowani i poruszeni. Przycupnęłam na boku, obrzucając  okolice spojrzeniem. Niczego szczególnego nie zauważam. Wokół rozpościerają się pola uprawne i łąki. Gdzie nie gdzie rośnie karłowate, pojedyncze drzewo.  Centrum tego jałowego miejsca stanowił ten las. Jest mroczny a zarazem żywy niemal jak ludzka istota. Drzewa są wysokie a ich gałęzie wiją się jak macki, które mkną ku słońcu jakby chciały je dosięgnąć swoimi drewnianymi palcami. Mogę przysiąść, że by to zrobiły, gdyby nie fakt, że Ognista Kula znajduje się wiele lat świetlnych od Ziemi. Moje rozmyślania, przerywa głos Kakashi’ego:

-Drużyna siódma idziemy. – mówi i kieruje się wąską drużką biegnącą wokół lasu.  Zauważyłam Naruto wraz z Sasuke idących za Hatake, więc nie mając innego wyjścia podążyłam za nimi. Trawa cicho chrzęści pod moimi stopami, gdy kroczę żwawo przed siebie.  Jeszcze przez chwilę słyszę przytłumione rozmowy uczniów, po czym nagle wszystko ucichło. Milczę, wsłuchana w rytm własnego serca i kroków mężczyzn. 

Idziemy długo biorąc pod uwagę drogę jaką przebyło słońce na niebieskoskłonie. Zapowiadało się południe. Powoli tracę cierpliwość i jakiekolwiek chęci. Szarowłosy  staje przy siatce okalającej las i uśmiecha się pod maską w naszym kierunku. Milczę i czekałam na wyjaśnienia. Czarnooki bez słowa wyciąga przed siebie dłoń, na której spoczywa zwój.

-Zasady są proste. Macie dotrzeć do celu i nie pozwolić, aby ktoś zabrał wam zwój. – Uchiha podchodzi do sensei i odbiera zwój chowając go do tylnej kieszeni.

-Muszę wypuścić was o 12.40 więc trochę poczekacie. – zwraca się w stronę Uzumaki’ego.  Blondyn kiwa głową, lecz nie wygląda na przekonanego.

Czas płynie powoli, zbyt powoli. Siedzę na trawie i patrzę na pokryte mchem gałęzie drzew. Musi być to stary las. Słyszę szczęk łańcuchów, które z głośnym łomotem padają na ziemię. Odwracam wzrok i patrzę jak Kakashi’ego  otwiera zardzewiałą furtkę. Wstaje i  czuje jak żołądek podchodzi mi do gardła. Przełykam ślinę. Jest lepiej,  trochę. Chłopaki stoją, napięci a zarazem podekscytowani.  

-Powinienem wam życzyć szczęścia. – mówi mężczyzna i patrzy na las. – Powodzenia. – Wszyscy troje wkraczamy na nieznany teren.

Pierwsze co czuje to przenikliwy chłód. Lekko drżę mimo, że  ubrałam  bluzę z długim rękawem.

-Chodźmy –rzuca brunet .

Chłopaki poruszają się zadziwiająco szybko i maszerują żwawo przez gęste kępy trawy. Wlokę się za nimi chcąc dotrzymać im kroku. Nie jest to łatwe. Już bolą mnie nogi. Nie przywykłam do tak żmudnej wędrówki. Idę i rozglądam się wokół. Drzewa, które rosną w tej części lasu są wysokie i smukłe. Niektóre z nich są porośnięte mchem. Unoszę wzrok i patrzę na rozłożyste korony drzew. Nieopodal krzyczy ptak. Wzdycham. Idziemy i milczymy. Czarnooki bacznie obserwuje pobliskie otoczenie. Niebieskooki też jest czujny. A ja patrzę na czubki własnych butów i zastanawiam się, kiedy zatrzymamy się na odpoczynek. Żałują, że ubrałam nowe adidasy. Strasznie bolą mnie palce i zapewne zdobędę kilka odcisków. Sasuke  gwałtownie staje. O mało na niego nie wpadam.  Odsuwam się i rozglądam wokół, trochę przestraszona. Uchiha stoi napięty niczym struna. Stoi, milczy, słucha. Cicho wzdycha.

-Tutaj rozbijemy obóz. – mówi. Uzumaki kiwa głową. – Naruto ty pójdziesz na lewo. – Blondyn bez słowa znika w zaroślach. - A ty Sakura przynieś drewno na ognisko. – Marszczę brwi lecz nie mówię nic.  Kiwam głową i idę szukać suchych patyków. Zapowiada się ciekawie.

Siedzimy przy ognisku, wsłuchani w śpiew cykad. Powoli zapada zmrok. Na atramentowym niebie pojawiają się gwiazdy. Żuje jagody, które Naruto znalazł w lesie. Smakują jak guma. Z trudem przełykam kolejną porcję. Sięgam po następne, chcąc napełnić brzuch. Siedzimy w ciszy, wsłuchani w odgłosy palonego drewna. Czuje, że morzy mnie sen. Powieki powoli opadają. Potrząsam głową, lecz nic z tego.

-Idź spać. – odzywa się Uzumaki. – My z chęciom jeszcze posiedzimy. – Patrzę na bruneta, który lekko się krzywi.

-Dziękuję. – mówię i wstaje. Odchodzę na bok i układam się na trawie. Nie mam koca, więc to musi wystarczyć. Trawa jest miękka niczym puch i szybko zasypiam.

Wstaje zbyt późno i ominęło mnie śniadanie, które składało się z podejrzanych grzybów. Dobrze, że zaspałam. Wyruszamy niemal natychmiast. Nie mam  czasu na poranną toaletę. Idziemy przez zarośla i dzikie kępy trawy. W miarę upływu odległości otoczenie zmienia się nie do poznania.  Drzewa są krepę i karłowate. Niektóre z nich pozbawione kory a także liści. I jest ciemniej. Nie czuje się dobrze. Zarośla cicho szeleszczą choć nie ma wiatru. Co jakiś czas słyszę odgłos łamiącej się gałęzi. Czuję jak włoski na karku uniosły mi się nieznacznie do góry. Idę coraz wolniej i potykam się o wystające korzenie. Jest gorąco, za gorąco. Staje i nurkuje w krzakach. Wymiotuje. Mija pięć minut i mi przechodzi. Podnoszę się i usta wycieram wierzchem dłoni. Nogi mi drżą. Głośno oddycham. Odwracam się i zauważam blondyna. Stoi nieopodal, zaniepokojony. Uśmiecham się i wychodzi z tego grymas. Chłopak bez słowa podaje mi butelkę wody. Upijam łyk i czuje w gardle obrzydliwy posmak owoców. Znów mam ochotę wymiotować. Wypluwam wodę. Powtarzam tą czynność kilka razy, aż mi przechodzi.

-Dziękuję. –oddaje butelkę z wodą już prawie pustą. Czarnooki opiera się o drzewo i patrzy na mnie. Wzdycha cicho i przeczesuje dłonią włosy.

-Idziemy. – W milczeniu podążamy za nim.  Dzień mija szybko i nadchodzi noc. Sasuke znalazł miejsce na obóz a niebieskooki szuka kolacji. Idę szukać gałęzi, choć jesteśmy w lesie nie znajduje ich dużo. Zauważam patyk tkwiący w ziemi to korzeń, który jest ułamany. Chcę go dotknąć, gdy moją uwagę przykuwa dziwny kształt leżący na ziemi. Patrzę na to przez chwilę i postanawiam zobaczyć co to jest. Zaraz jednak cię cofam, słysząc złowieszczy syk. Z moich ust wydobył się krótki krzyk. Widzę czarnego węża, który patrzy na mnie żółtymi ślepiami. Jest duży i obrzydliwy. I wygląda na to, że ma ochotę mnie zjeść. Słyszę kroki i krzyki Naruto. Gad odpuszcza i znika w zaroślach.

-Sakura, Sakura...-  podbiega do mnie Uzumaki. – Co się stało? – Widzę w jego oczach troskę. Nie mogę wydobyć głosu. Pokazuje dłonią w miejsce, gdzie był wąż.

-Wąż... – mówię ochryple. Blondyn marszczy brwi.

-Najwidoczniej uciekł. – odzywa się Uchiha. Parzy na mnie. – Będzie tego więcej. -  mówi. Zasycha mi w gardle. Wracamy do obozowiska. Jestem roztrzęsiona, wciąż czuje wzrok gada na sobie. Brunet nagle wstaje i uważnie się rozgląda. Potem dopada pobliskiego kamienia i go przewraca. Nie rozumiem tego. Jest pusto. Czarnooki cicho przeklina.

-Zabrali. – mówi. Niebieskooki podchodzi do niego. -Musieli nas śledzić i jak się oddaliliśmy, okradli nas. – mówi. Naruto zmartwiony patrzy na przyjaciela.

-A co zabrali? – pyta.

-Nóż, wodę i inne niezbędne rzeczy.

-Ale zwój jest?

-Jasne. – Chłopak wyjmuje spod podkoszulka zwój. Uzumaki kiwa głową.

-Czyli zostaliśmy z niczym? – stwierdza krótko.

-Tak. To przez ciebie! – wybucha Uchiha. Patrzę na niego otępiała.

-Ja...

-Gdyby nie ty... -  Blondyn mu przerywa.

-Sasuke! – Brunet idzie w mym kierunku. Cofam się kilka kroków w tył. Widzę jak emanuje z niego furia. Jest wściekły i to bardzo.  Niebieskooki zastępuje mu drogę i przytrzymuje go.

-Puść! – Czarnooki krzyczy i szarpie kolegę.

-Sasuke, spokojnie. – mówi. Uchiha uspokaja się, trochę. – To nie ma znaczenia. Gdybyśmy nie pomogli Sakurze i tak zapewne by nas napadli i okradli. – Kręci głową. – To tylko kwestia czasu. Lepiej teraz jak później po za tym... – patrzy na mnie. – Musimy trzymać się razem. – W tym  stwierdzeniu jest coś dwojakiego. Brunet uspokaja się a Naruto w końcu go puszcza. Siada na ziemi ale nie patrzy na mnie. Podkurcza nogi i zamyka oczy, śpi.  Patrzę przez chwilę na czarnookiego a potem mój wzrok przesunął się na Uzumakiego. Blondyn uśmiechnął się smutno. Otwieram ust, lecz chłopak kręci głową.

-Jestem zmęczony Sakura. Położę się, ok? – mówi i siada przy drzewie. Po chwili już śpi. Zostaje sama z poczuciem, że to wszystko przeze mnie.

-Przepraszam... – ale nikt mnie nie słyszy.

Chłopaki wcześnie wstają toteż szybko wyruszamy . Oboje milczą. Idziemy w kompletnej ciszy. Jestem głodna i burczy mi w brzuchu. Nie jestem pewna czy coś znajdziemy do jedzenia. Wdycham, zrezygnowana. Nawet ptaki nie śpiewają. Krajobraz nie zmienia się, co wydaje się dziwne. Około południa natrafiamy na wartki strumyk. Woda jest czyta i przejrzysta. Oblizuje spierzchłe wargi. Chce mi się pić. Zatrzymujemy się nieopodal. Brunet oznajmia, że idzie na zwiady. Nikt go nie zatrzymuje. Po chwili znika. Stoję i patrzę jak woda mknie między ostrymi kamieniami. Zapewne jest zimna. Robię krok w kierunku wody.

-Powinniśmy poczekać na Sasuke. – odzywa się niebieskooki.

- Jakby było coś nie tak to by krzyczał, nie? – Naruto patrzy na mnie przez chwilę.

-No racja. – mówi. – Chodźmy się napić. – uśmiecha się. Oboje podchodzimy do strumyka. Klęczę i nabieram wody w dłonie. Bez ociągania upijam solidny łyk. Woda jest przyjemnie zimna. Kolejny raz nabieram wody i kolejny...kolejny. Czuje, że mam dość. Wdycham z ulgą i wstaję.

-Nar... – nie kończę, nie mogę. Czyjaś silna dłoń zatyka mi usta. Krzyczę ale bezskutecznie. Uzumaki odwraca się w moim kierunku i wstaje.

-Sakura! – Jest za późno, ktoś mocno odpycha go w bok i upada z głuchym łoskotem do wody. Chcę krzyczeć i próbuje się wyrwać. Jednak moje wysiłki są na nic.

-Zamknij się! – Osobnik syczy mi do ucha. Drętwieje. Ten głos jest taki inny.  – I tak lepiej. – Blondyn próbuje wstać, gdy obok pojawia się chłopak o miedzianych włosach i zielonych rozbieganych oczach. Jest wyższy ode mnie ale za to przeraźliwie chudy.

-Masz ją? – pyta. Jego głos jest ochrypły.

-Pewnie. A Akiri zajął się tamtym. – Zamieram. Mówili o Sasuke, co mu zrobili? Chcę spojrzeć na swego oprawcę, lecz nie mogę.

-Tylko ten jeden został. – Chłopak uśmiecha się paskudnie. Ciarki przechodzą mi po plecach. Niebieskooki wstaje ociężale z wody i rzuca się na przeciwnika, lecz ten go kopie w szczękę. Naruto zatacza się do tyłu i pada na kamień. Leży i ciężko oddycha a z jego wargi cieknie krew. Uzumaki uśmiecha się i zmazuje krew.

-Na tyle cię stać? – prowokuje go. Chcę powiedzieć mu by przestał. Zielonooki marszczy brwi a na jego usta wpełza szeroki uśmiech.

-Zabije cię. – Skacze i ląduje na blondynie. Robi to tak szybko, że nie dowierzam. Chłopak łapię niebieskookiego za bluzę i zaczyna okładać pięściami. Bije go po twarzy. Patrzę na to z rosnącym przerażeniem. Nawet nie czuję, że chłopak, który mnie trzymał oddala się. Wciąż patrzę jak go bije. Zauważam jak coś spływa z twarzy Naruto, to krew, dużo krwi. Coś we mnie pęka. Pamiętam...

Ciemność...
Błysk noża, ostrego jak brzytwa.
Jego blask oślepił mnie.
Ten znienawidzony uśmiech psychopaty.
Krótki, przeraźliwy wrzask…
Szkarłatna ciecz rozlała się niczym fontanna.
Znów błysk narzędzia zbrodni.
Nikłym uśmiech, który zblakł, tak nagle jak się pojawił.
Mocny, brązowawy sznur.
Szmer przesuwanego krzesła…
Ciche przekleństwa...
Dźwięki zawiązywanego sznura...
Krótka modlitwa
Odgłos upadającego przedmiotu.
Bezwładne ciało, zwisające nad podłogą.
Oczy wpatrujące się we mnie
Błysk noża w ręku mordercy i samobójcy.
Mój krzyk, pośród czeluści domu.

Słyszę krzyk, donośny i przeraźliwi. Taki co mrozi krew w żyłach. Wszystko nagle zamiera. Chłopacy odwracają się w moim kierunku, zaskoczeni. Dociera do mnie, że to jak krzyczę i nie mogę przestać.

-Sakura. – Uzumaki patrzy na mnie zaskoczony i jednocześnie przerażony. Wstaje z ziemi i uciekam. Biegnę przed siebie i krzyczę. Gałęzie drzew ranią moje ciało. Czuje ciepłą ciesz płynącą po moim ciele. Nagle znikąd pojawia się brunet, brudny i zmęczony.

-Sa... -  milknie widząc mnie a ja nie zamierzam się zatrzymać. Biegnę i czuje jak łzy płyną mi po policzkach. Powoli trące siły, lecz strach powoduje, że nie zatrzymuje się. Kilka razy potykam się, lecz szybko wstaje. Jest brudna, zmęczona i pachę potem. Las nagle się kończy i wbiegam prosto na ogrodzenie. Łapię  się kurczowo żelaznej siatki i nią potrząsam. Chcę skąd wyjść jak najszybciej. Krzyczę i szarpię. Wrzeszczę jak w amoku i nie przestaje.  Ktoś się pojawia otwiera furtkę. Nie wiem kto. Chcę wyjść. Nie czekam, niemal wpadam na człowieka. Okładam go pięściami, szarpie, gryzę.

-Chce wyjść! – mogę wyraźnie mówić.

-Daj ją tu... – Pojawia się ktoś jeszcze. Czuje ukłucie. Po chwili pojawia się sen, błogi sen. 

*

Po dłuższej przerwie pojawi się rozdział. Niestety nie miałam czasy by go dać wcześnie.